گرايش جنسی در انسانها سه شكل اصلی ( به فرعيات مانند آسكسواليته و فتيشيسم در اينجا نمی پردازم) بروز می كند. اولی “ دگر جنس گرايی“ يا Heterosexualitنt در مورد كسانی به كار می رود كه رابطه ی عشقی و جنسی را تنها با جنس مخالف برقرار می كنند. دگر جنس گرايی را بسياری همچنان تنها شكل “ مجاز“ و “طبيعی“ رابطه بشمار می آورند ، اما در حقيقت اين نوع نگاه ريشه در مذاهب دارد كه از نظر آنها تنها شكل شرعی رابطه ميان زن و مرد رابطه ای است كه به توليد فرزند می انجامد. دومی “ دو جنس گرايی“ يا bisexualitنt است . دو جنس گرايی يعنی تمايل مضاعف هم به جنس مخالف و هم به همجنس. زيگموند فرويد اين نظريه را طرح كرد كه همه ی انسانها دوجنس گرا هستند ، يعنی تمايل مضاعف به دو جنس در همه وجود دارد، اما نورمها و تابوهای اجتماعی باعث شده كه اكثر انسانها تنها بخش مجاز تمايلات جنسی خود يعنی دگر جنس گرايی يا رابطه با جنس مخالف را برگزينند. البته كسانی بعد از فرويد اين تز را مورد نقد قرار دادند، اما هيچيك وجود دو بخش زنانه و مردانه در هر انسانی را نفی نكردند. دو جنس گرايی نيز پديده ای است كه در ميان حيوانات نيز مشاهده شده است .
شكل سوم كه در بالا بدان اشاره كردم همجنسگرايی يا Homosexualitنt است كه بمعنای تمايل به همجنس است و هم در زنان (Lesbien) و هم در مردان وجود دارد. همجنسگرايی يك واقعيت است و هيچ نقطه ای از جهان وجود ندارد كه در آن چنين پديده ای موجود نباشد. امروزه تمام انسيتوهای معتبر روانكاوی بر اين نكته توافق دارند كه همجنسگرايی ، نه بيماری روانی است و نه انحراف جنسی. طبق آمار موجود 4 درصد از مردان و 2 درصد از زنان در جهان همجنسگرا هستند . البته با توجه به اينكه هنوز در بسياری از نقاط جهان تعداد همجنسگرايانی كه بدليل قوانين ناقض حقوق بشر و يا تعصب شديد فرهنگی و مذهبی عليه همجسنگرايان ، اين تمايل خود را پنهان می كنند و حتی برای پوشاندن آن به رابطه ی زناشويی با جنس مخالف نيز تن می دهند ، بسيار زياد است ، اين رقم آماری در مجموع تا ده درصد حدس زده می شود. متاسفانه اين پيشداوری كه همجنسگرايی ، “غلط“ يا “غير طبيعی“ يا “انحراف جنسی“ است ، هنوز در بسياری وجود دارد. بسياری مغرضانه يا از سر نا آگاهی همجنسگرايی را با پدوفيلی (Pنdophilie)(تمايل جنسی به كودك) يكسان می پندارند، در حاليكه اين دو پديده هيچ ربطی به يكديگر ندارند. پدوفيلی ، كه نوع جنايی آن در تجاوز جنسی به كودكان بروز پيدا می كند، يعنی تمايل جنسی يك بزرگسال به كودك كه طبق آمار موجود 70 درصد در مورد پسر بچه ها اعمال می شود. از آنجا كه رابطه ی جنسی يك بزرگسال با يك كودك يك رابطه نابرابر است ، از آنجا كه در آن كودك مجبور به تن دادن به رابطه جنسی می شود كه در موردش هنوز چيزی نمی داند و اصولا ارگانهای جنسی و بلوغ فكری در او هنوز رشد كافی نيافته است، نوعی اعمال قدرت و خشونت است كه از سوی بزرگسال بر كودك تحميل می شود. پدوفيلهايی كه رويای آميز جنسی با كودك را متحقق می كنند ، با تهديد و خشونت و با ايجاد هراس و وحشت در كوك به او تجاوز می كنند و موجب صدمات روحی می شوند كه تمام زندگی و آينده ی كودكان را تحت الشعاع قرار می دهد. پدوفيلی ، تجاوز و ايجاد رابطه ی جنسی با كودك بهمين دلايل در اكثر نقاط دنيا ممنوع است و مجازات دارد.
همجنسگرايی ، بر خلاف پدوفيلی يك رابطه ی دو جانبه است كه دو انسان بالغ و بزرگسال با تمايلات مشابه با يكديگر ايجاد می كنند. همجنسگرايی پديده ای است كه به درازای تاريخ بشريت وجود داشته است. همچنين وجود همجنسگرايی در حيوانات نيز امری اثبات شده است و نشان می دهد كه تمايل به همجنس يكی از اشكال طبيعی رابطه ی جنسی بشمار می آيد. همانگونه كه اكثر انسانها راست دست هستند ، اينكه اكثر مردم با دست راست می نويسند ، دليل بر نفی اين موضوع نمی شود كه انسانهايی هم وجود دارند كه چپ دست هستند و با دست چپ می نويسند. هر چند كه در مكانيسمهای جمعی بخصوص در جامعه های توده وار اين تمايل به حذف يا سركوب هر كس كه به نورمهای اكثريت گرايش يا تعلق ندارد، ديده می شود. هنوز در كشورهايی مثل ايران، حتی در بين جماعت روشنفكر تعصبات و پيشداوريهای شديد نسبت به همجنسگرايی و همجنسگرايان وجود دارد. دين می گويد هر رابطه ی جنسی كه به بچه دار شدن منجر نشود، ممنوع است. از اين نظر حتی روشنفكران غير دينی ما نيز بخشا دچار همين پيشداوری آمرانه و دخالتگر در حريم خصوصی انسانها ديده می شود. اسلام حتی مردان عزب را سرزنش می كند و تن دادن به رابطه ی زناشويی را برای همگان وظيفه می شمارد. همچنين برای زنان تكليف می كند كه مهمترين وظيفه شان مادرشدن است و بدين ترتيب حق انتخاب بشر را در تعيین نوع زندگی از اساس نفی می كند. دين با عقل در بسياری از موارد قابل جمع نيست و انسانی كه به ابزار خرد مجهز است و بشر دوستی و رنگارنگی فضای زندگی را می پذيرد ، انسانی كه آزادی را جزو حقوق طبيعی می شمارد و حق انتخاب را يكی از مهمترين اجزاء آن ، نمی تواند حرف غير منطقی و بی اساس را ( حتی اگر خود خدا آن را گفته باشد!) بپذيرد. سوال می كنيم كه اگر تنها توليد فرزند معيار تعيین رابطه است ، پس تكليف زوجهايی كه بدلايل پزشكی بچه دار نمی شوند، چيست. بخصوص زنان اگر نتوانند توليد مثل كنند و نقش مادر را كه “مهمترين دليل وجوديشان“ شمرده می شود ايفا كنند، آيا موجوداتی بی ارزش تر از ديگران محسوب می شودند. آيا محكوم به عزلت نشينی هستند ؟ آيا می شود از “رحمت الهی“ دم زد، اما كمترين نسبتی با پديده ای بنام “هومانيسم“ (بشردوستی) و احترام به حرمت انسان نداشت؟ دفاع از حقوق همجنسگرايان برای هر انسانی كه حقوق انسانها را حرمت می گذارد و از جزم انديشی فاصله گرفته است، يك وظيفه است. مسلم است كه در جامعه ای مانند ايران با توجه به وجود حكومتی كه هر كه طبق قوانين اسلامی ، مجازات می كند و اصولا مجازات گر است ، صحبت از حقوق همجنسگرايان و مبارزه و روشنگری ، همت بسيار می خواهد و كاری است بس دشوار، بخصوص با توجه به اينكه وضع قوانين نا عادلانه و تقويت ديدگاه سنتی و قانونی شدن نقض حقوق انسانها توسط انسانهای ديگر ، كار بسی دشوارتر می نمايد. در كشوری كه در سطح جامعه شنيع ترين جوكها ساخته می شود كه محتوای آن “بچه بازی“ ( چيزی كه در غرب مجازات دارد و ترويج آن شرم آور بشمار می آيد، چرا كه نقض صريح حقوق كودك بشمار می آيد) را امری پذيرفته شده می نماياند، اما در مورد همجنسگرايی اينهمه پيشداوری وجود دارد و بسياری هنوز از لقب ناپسند و غير انسانی “كونی“ در مورد آن استفاده می كنند، قوانينی وضع شده كه نه تنها هرگونه حق دفاع از حرمت انسانی را از همجنسگرايان می گيرد، بلكه حتی آنها را حبس و اعدام می كند. مهم اين است كه با وجود همه ی اينها همجنسگرايان با وجود اينكه در چنين جوامعی وجودشان “انحراف“ تلقی می شود با آگاهی از مبارزات هم سرنوشتانشان در نقاط ديگر جهان، با رشد آگاهی خودشان ، خود را باور كنند و به درجه ای از اعتماد بنفس برسند كه بتوانند بدون هراس از تكفير وجود خود را بصدای بلند اعلام كنند ، تا ديگر نشود ناديده شان گرفت . حقوق خود را طلب كنند تا جايگاه اجتماعی خود را تثبيت كنند. اين راهی است كه ديگران رفته اند. راه سختی است. اما راهی بجز پا گذاشتن در آن نيست . راه ديگر خودكشی دسته جمعی است كه نه تنها گرهی از كار كسی نمی گشايد، بلكه بيشتر نوعی سلب مسئوليت است از ايفای سهم برای ساختن آينده. همجنسگرايان(چه زن و چه مرد) با تشكل و روشنگری و اعاده ی حقوق خود جزء مهمی از جنبشهای تقويت كننده ی دمكراسی خواهی در ايران هستند.
علل همجنسگرايی
علل و ريشه های همجنسگرايی نزديك به يك سده است كه مورد بحث است. بطور كلی دو ديدگاه در اين مورد وجود دارد:
اولی ديدگاهی است كه بر پايه ی نظريه بيولوژيك-پزشكی استوار است و طبق آن تاثير ژن و يا هورمون بعنوان عوامل تعيین كننده ی گرايش جنسی مورد بررسی قرار می گيرد. ديدگاه دوم به بررسی علمی پيشزمينه های جامعه شناسانه- فرهنگی می پردازد و از طريق بررسی داده های خانوادگی –تربيتی و اجتماعی همجنسگرايی را نتيجه ی “مشكلات تربيتی“ (نوعی انحراف) تلقی می كند كه می توان آن را “تصحيح“ كرد. برخی “عدم حضور پدر“ در دوران كودكی يا مواردی مشابه را دليل همجنسگرا شدن مردان می دانند و يا در مورد زنان “تجربه ی منفی رابطه با جنس مخالف“ ... را. اين تئوری كلاسيك “پدر غايب“ و “مادر بی نهايت دلسوز“ ريشه در افكار زيگموند فرويد دارد. اگر حق با فرويد می بود، می بايست اكثر پسرانی كه پدرانشان با آنها فاصله داشته اند و از زندگی آنها غايب بوده اند، همجنس گرا شده باشند. يا در مورد زنان طبق نظريه فرويد مبنی بر اينكه زنان از “حسادت به آلت تناسلی مردانه“ رنج می برند و يا زنانيكه از نظر او بدليل اينكه آرزوی “مرد“ شدن دارند ، عليه نقش زنانه قيام می كنند، بايد همه لزبين شده باشند. اما هر دو تز فرويد با واقعيت فاصله دارد.
همچنين بی اساس بودن كليشه ی “غير طبيعی“ بودن تمايل به همجنس توسط آزمايشهای بيولوژيك روی حيوانات روشن شده است. يكی از هزاران نمونه كتاب پتر اوون(Peter Owen) به نام Born Gay است كه در آن اسناد مربوط به مشاهده ی همجنسگرايی در نزديك به 450 نوع از حيوانات به چاپ رسيده است.
اما اينكه دلايل واقعی همجنسگرايی چيست، هنوز يك معما باقی مانده است. گرايشی كه اينگونه بی پروا بر عليه گسترش ژن عمل می كند، در منطق آن تفكری را كه تمام هم و غمش توليد مثل است، می بايست تاكنون ريشه كن شده باشد! اما از نظر بيولوگها اين مسئله ی وراثت و گسترش ژن عليرغم وجود همجنسگرايی ، نه تنها مورد تهديد قرار نمی گيرد، بلكه همجنسگرايان می توانند به خواهران و برادران خود در نگهداری كودكان كمك كنند و يا حتی با قبول سرپرستی كودكان بی سرپرست به رشد ژن گروه انسان ياری رسانند. (طبق تجربه ای كه در غرب صورت گرفته، زوجهای همجنسگرا كه سرپرستی كودكان را می پذيرند، اكثرا والدين بسيار دلسوزی هستند).
در عرصه ی بيولوژيك سيمون لوی Simon LeVay (نوروبيولوگ آمريكايی) در دهه نود مغز 35 مرد را كه 19 نفرشان همجنسگرا بودند مورد آزمايش قرار داد و بدين نتيجه رسيد كه بخش كوچكی در جلوی هيپوتالامس مغز قرار دارد و INAH 3 نام دارد، يك سوم مردان دو جنس گرا و برابر با مقداری است كه در مغز زنان وجود دارد. تئوری “مغز زنانه“ در همجنس گرايان زاده شد، اما در دوران خود كمتر مورد توجه قرار گرفت تا مدتی پيش كه آزمايشی مشابه در ارگون همين نتيجه را نيز در مورد حيوانات اثبات كرد. اين تز توسط خانم زيگريد اشميتز مورد ترديد قرار گرفت ، چرا كه او با توسل به تئوری پلاستيسيته ی مغز اثبات كرد كه مغز در طول زندگی ثابت نمی ماند بلكه تغيیر می كند. همين نكته اين تز را مورد ترديد قرار داد كه آيا زندگی همجنسگرايانه مغز همجنسگرا را فرم می دهد يا برعكس.
همچنين تزهای ديگری نيز وجود دارد، از جمله ژنتيگ و اثبات وجود ژن همجنسگرا توسط دين همر Hamer) (Dean در سال 1993. در علم ژنتيك وجود ژنی كه همجنسگرايی را می سازد در آزمايشهای گوناگون اثبات شده ، اما ژنتيك نم تواند تنها توضيح دهنده ی تمام علت باشد. يك نكته ی ديگر كه اثبات شده اين است كه اكثر مردانی كه بشدت و عنادورزانه با همجنسگرايی مخالفت می ورزند، در مورد تصوير مردان، لخت نسبت به مردانی كه تعصب خاصی در اينمورد ندارند، بسيار بيشتر تحريك می شوند.
بهر حال همانگونه كه اشاره كردم همجنسگرايی نه قابل تغيیر است و نه قابل حذف ، يك واقعيت است و هم خود همجنسگرايان و هم جامعه می بايست وجود آن را بعنوان يك واقعيت بپذيرند. همچنين درصد بيماری روانی در ميان همجنسگرايان بهيچوجه بيشتر از درصد بيماری روانی در ميان دو جنس گرايان نيست، اما در جوامعی كه همجنس گرايی پذيرفته نمی شود و مجازات دارد، موقعيت بسيار دشوار زندگی همجنسگرايان و سركوفتها و تحقيرهای اجتماعی ، به انزوا كشيده شدن ، پذيرفته نشدن از سوی نزديكان و فاميل... عواملی مهمی هستند كه باعث ايجاد مشكلات روحی، ياس، خودكشی ... در همجنسگرايان می شود.
با تحقير همجنسگرايان و منسوب كردن آنها به “غير عادی“ “غلط“ ... همجنس گرايی از بين نمی رود و “مشكلی“ حل نمی شود ، هر چند كه همجنس گرايی در ذات و طبيعت خود اصلا مشكل نيست. پيشداوری و تعصب و برخورد انسانی از چيزی كه مشكل نيست، يك مشكل می سازد.
اين ادعا كه همجنس گرايی با “فرهنگ“ و “سنت“ ما همخوانی ندارد، همانقدر ابلهانه است كه كسی ادعا كند حقوق بشر برای ما ساخته نشده يا مثلا آزادی برای ما خوب نيست. حقوق بشر و آزادی جزو حقوق طبيعی همه ی انسانها است و همجنسگرايی مطابق طبيعت برخی از انسانها در هر جامعه ای . همجنس گرايی نه به قشر و طبقه ی خاصی تعلق دارد و نه به يك گروه اجتماعی محدود می شود. آنچه مسلم است اينكه اگر فرزند يك روحانی همجنسگرا باشد با مشكلات بسی عظيم تر روبروست تا فرزند والدينی كه كمتر تعصب دارند و نگاه بازتری به جهان. كسانيكه ناچار به پنهان كردن يا نزيستن همجنسگرايی خود باشند، تا پايان عمر در گردابی از مشكلات روحی و روانی دست و پا خواهند زد ، اما آنها كه همجنسگرايی خود را بپذيرند و زندگی كنند و برای اعاده ی حقوق پايمال شده ی انسانی خود حركت كنند، نه تنها در بهبود وضعيت خود ، بلكه در پيشرفت فكری و باز شدن فضای تنگ و بسته ی سنت غير تعقلی نقشی غير قابل انكار بر عهده خواهند گرفت.
همجنس گرايی در اروپا
كشورهای غربی تا قرن 13 در دوران قرون وسطا كه كليسا و دستگاه دينی با دولت در آميخته بود، همجنسگرايی بعنوان گناه شمرده می شد ، اما نهايت مجازاتی كه برای آن در نظر گرفته می شد، وادار كردن متهمين به همجنسگرايی به توبه در كليسا و يا بيرون راندن مقطعی آنها ازشركت در برخی مراسم مذهبی بود. اما از قرن 13 تا عصر روشنگری همجنسگرايی تحت عنوان “سودومی“ (سودومی در معنای لغوی بمعنای آميزش با حيوانات است ، اما در قرون وسطا برای اشكالی از رابطه ی جنسی كه به توليد فرزند منتهی نمی شد، نيز بكار می رفت) بعنوان جرم شناخته می شد كه مجازات آن سوزاندن همجنسگرايان بود. دوران اصلی تحت تعقيب قرار گرفتن و كشتار همجنسگرايان از قرن 13 تا قرن 16 در شمال ايتاليا و اسپانيا و همچنين در تمام قرن 18 در انگليس، فرانسه و هلند بود.
با وقوع انقلاب فرانسه و گسترش ايده آلهای آن در اروپا، در بسياری از كشورها قوانين مجازات مرگ برای همجنسگرايان يا لغو شد و يا به حبس در زندان برای مدت محدود تقليل يافت. (نمونه زندانی شدن اسكار وايلد نويسنده ی شهير انگليسی بدليل همجنسگرايی و محكوميت به كار سنگين در زندان بمدت دوسال ) با اينهمه محاكمه ی همجنسگرايان و حبس در زندان تا دهه شصت ادامه داشت . همچنين تا دهه ی 70 (1970) همجنسگرايی در ليست بيماريهای روانی قرار داشت و بسياری از همجنسگرايان در تيمارستانها بستری می شدند. (يكی از نمونه ها بستری كردن رياضی دان انگليسی “آلن تيورينگ“ در سال 1952 است).
در دوران سلطه ی فاشيم هيتلری در آلمان ، همجنسگرايان همراه يهوديان ، كمونيستها و كوليان به اردوگاههای كار اجباری و اتاقهای گاز فرستاده می شدند. نزديك به 10000 همجنسگرا در اردوگاه كار اجباری بودند كه فقط 40 درصد آنها زنده ماندند.
با وجود اينكه در اكثر دمكراسيهای پيشرفته در غرب در اثر پيشرفت علوم و گسترش دانش بشری و همچنين رشد جنبشهای آزاديخواهانه كه جنبشهای همجنسگرايان بخش مهمی از آن را تشكيل می داد، قوانين مجازات همجنسگرايان لغوشد و همجنسگرايی از ليست بيماريهای روانی و انحرافات جنسی حذف شد. امروزه در كشورهای غربی همجنسگرايان از لحاظ حقوقی برابر شناخته می شوند و زوجهای همجنسگرا حق ازدواج و ثبت ازدواج دارند و از كليه ی مزايای مالياتی كه زوجهای دگر جنس گرا دارند، برخوردارند.
با اينهمه در بسياری از كشورهای ديگر در مورد همجنسگرايان همچنان مجازات اعدام اعمال می شود و همجنسگرايان تخت تعقيب قرار می گيرند. در جامائيكا، زيمبابوه، ناميبيا، نپال، نيجريه و در اكثر كشورهای اسلامی مجازات همجنسگرايی اعدام است. همچنين در برخی كشورهای اروپای شرقی (كمونيستی سابق) مانند رومانی وآلبانی وضعيت حقوق بشر و بخصوص حقوق همجنسگرايان مغشوش و نگران كننده است. در لهستان و ليتانی هر گونه تظاهرات برای حقوق همجنسگرايان و لزبينها ممنوع است و يا با برخوردهای خشونت آميز كه از سوی كليساها و افراطيون راست و نئونازيها تحريك می شود، روبرو می شود. در سازمان ملل ، هم واتيكان ( كه تا به امروز همجنسگرايی را برسميت نشناخته و آن را انحراف تلقی می كند) و هم دول اسلامی تلاش می كنند تاجلوی كليه ی بحثهای مربوط به همجنسگرايی را بگيرند و از وارد شدن به ديالوگ در اين زمينه خودداری می كنند.
جنبشهای همجنسگرايان
كارل هاينريش اولريشز (Karl Heinrich Ulrichs) حقوقدان آلمانی جزو اولين كسانی است كه برای حقوق همجنسگرايان در اذهان عمومی و در عرصه ی قانونگزاری مبارزه آغاز كرد. وی در سال 1867 ميلادی در روز حقوقدانان در حضور 500 تن از اعضای جامعه ی حقوقدانان خواست حق ازدواج برای همجنسگرايان را طرح كرد. هرچند كه سخنان او با مخالفتهای شديد روبرو شد، اما شايد بتوان سخنرانی او را سرآغاز جنبش همجنسگرايان ناميد. نخستين تشكل همجنسگرايان در آلمان با تشكيل “كميته ی علمی-انسانگرا“ توسط پزشك آلمانی ماگنوس هيرشفلد (Magnus Hirschfeld) در سال 1897 بنيانگزاری شد. اين تشكل كه نزديك به 500 عضو داشت، بدون اينكه مشخصا اعلام كند كه به جنبش همجنسگرايان تعلق دارد، تلاش كرد تا با ارائه ی دلايل علمی به پاراگراف 175 در قانون جزائی آلمان اعتراض كند . پاراگراف 175 ، همجنسگرايی را جرم می شناخت و مجازات زندان از 5 ماه تا 6 سال برای آن در نظر می گرفت. از سال 1919 به بعد انجمنهای گوناگونی تحت عنوان “انجمن دوستی“ و يا “كانون دفاع از حقوق بشر“ تشكيل شد. موفقترين نمونه همين كانون دفاع از حقوق بشر بود كه در سال 1924 در جمهوری وايمار بيش از 12000 عضو داشت.در پايان جمهوری وايمار تعداد اعضا به 48000 نفر رسيده بود. همچنين گروههای دفاع از حقوق همجنسگرايان در سوئيس، اتريش، چكسلواكی، آمريكا، آراژانتين و برزيل در همين دوره تشكيل شدند. اين كانون علاوه بر اجرای مراسم فرهنگی و روشنگری ، فعاليتهای سياسی و مطبوعاتی ميز انجام می داد و حمايت از اعضای همجنسگرای خود را جزو مهمترين وظايف خود بشمار می آورد. بعد از به حكومت رسيدن هيتلر در آلمان ، اين تشكيلات متلاشی شد و مركز ثقل فعاليتهايش به آمريكا منتقل شد. در سال 1951 تشكلی بنام Mattachine Society توسط مردان همجنسگرا در آمريكا بوجود آمد و در سال 1955 تشكل Bilitis Daughters of توسط زنان لزبين تشكيل شد . اين تشكلها علاوه بر اينكه بطور مشخص برای حقوق همجنسگرايان تلاش می كردند ، از آنجا كه می دانستند حركت آنها چه در عرصه ی اجتماع و چه در عرصه ی سياست بايد مطرح شود تا به خواسته هايشان توجه شود، حركتی اجتماعی- سياسی بودند كه بعد تحت فشار دوران مك كارتيسم ، بناچار فعاليتهای سياسی را كنار گذاشت و فقط در حد تشكيل كلوپها در ميان اعضای خود به فعاليتهايش ادامه داد ، اما از عرصه ی فعاليتهای اجتماعی به كنار گذاشته شد. اين وضعيت تا اواسط دهه ی شصت ادامه داشت تا اينكه در اين دوران بعنوان بخشی از جنبشهای اعتراضی زنان، سياه پوستان و دانشجويان مرحله ی نوينی از فعاليتهای اجتماعی سياسی خود را از سر گرفت. در تاريخ 28 ژوئن 1969 بعد از حمله ی پليس به يك كافه ی همجنسگرايان، حركتهای اعتراضی همجنسگرايان راديكاليزه شد و بمدت سه روز در مقابل آن كافه به تظاهرات و اعتراض پرداختند. با اوج گيری جنبش چپ تشكلهای جديدی تحت عنوانهای Gay Liberation Front و Gay Activists Alliance شكل گرفت. در تاريخ 1 مای 1970 تشكيلاتی تحت عنوان Radical Lesbians با اجرای آكسيونها اعتراضی و با اعلام حركتی بنام “ لزبينيسم سياسی“ ، بطور غير منتظره ای در كنگره همبستگی زنان حضور پيدا كرد و توجه افكار عمومی را به خود جلب كرد . در همين دوره جنبشهای اعتراضی همجنسگرايان دوباره در اروپا شدت گرفت . برای مثال در آلمان فيلمساز آلمانی بنام Rosa von Praunheim با ساختن فيلمی بنام “ همجنسگرا بيمار نيست، بلكه وضعيت جامعه ای كه او در آن زندگی می كند بيماراست“ كه از تلويزيون آلمان پخش شد و در آن از زاويه ی سياسی اجتماعی به اين معضل پرداخته بود و انتقاد شديدی به دو دوزه بازی دستگاه دولت و ارگانهای مذهبی كرده بود، عليرغم اينكه با برخوردهای شديد محافظه كاران مسيحی روبرو شد، از حمايت همجنسگرايان برخوردار شد و جنبش همجنسگرايان را به فعاليت بيشتری در زمينه ی سياسی و اجتماعی سوق داد.
همجنسگرايان اروپا و آمريكا با تحمل هزينه های سنگينی كه از از دست دادن شغل گرفته تا انزوای اجتماعی و مقابله دستگاه سياسی و نهادهای مذهبی ، نه تنها توانستند به تغيیر قوانين ياری رسانند، بلكه موفق شدند تا برابری حقوقی با دگر جنس گرايان را نيز بدست آورند و در عين حال جايگاه اجتماعی خود را استحكام بخشند. امروز جنبش همجنسگرايان ، از وجه سياسی خود فاصله گرفته ، چرا كه توانسته حقوق سياسی خود را بدست آورد. همجنسگرايان هر سال در برلين و هامبورگ و همچنين در كشورهای ديگر با برگزاری Christopher day به خيابانها می آيند و هر سال حضور خود را كه يادآور مبارزات دردناك گذشته است اعلام می كنند و پيروزيشان را جشن می گيرند. در اين جشن بسياری از دگر جنس گرايان نيز شركت می كنند و حضور چندين ميليونی جوانان همجنسگرا و غير همجنسگرا در اين كارناوال شادی براستی ديدنی است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفا با نظرات خود مارادراهدافمان ياري دهيد